مراحل پایدارسازی دیواره های خاکی به کمک میله های فولادی در ذیل آورده شده و به صورت شماتیک نشان داده شده است: مرحله1) حفاری: حفاری اولیه تا عمقی انجام می گیرد که بدون نیاز به نگهداری سینه کار برای کوتاه مدت، معمولا 24 تا 48 ساعت، خود پایداری حاصل شود. عمق حفاری معمولا 1 تا 2 متر و کمی پایین تر از مکان نصب آرماتور می باشد. عرض سکوی حفاری یا پله حفاری باید به قدر کافی بزرگ باشد تا تجهیزات نصب به راحتی دسترسی به سینه کار داشته باشد. مرحله2) چالزنی: در این مرحله ، چال هایی با طول ، قطر ، شیب و فاصله داری مشخص حفر می شوند. مرحله3) نصب آرماتور و تزریق دوغاب: آرماتورها در چال های حفر شده جای می گیرند. این میله ها معمولا توپر می باشند،البته لوله های تو خالی نیز میتواند استفاده شود و به نظر می رسد استفاده از آنها در حال افزایش است. فاصله دهنده ها نیز برای کمک به نگهداری صحیح آرماتور در داخل چال در فواصل مشخصی روی آرماتور نصب می شود و ساختار آنها به گونه ای است که اجازه می دهد دوغاب به اندازه کافی به دور آن نفوذ نماید و از فرسودگی موضعی فولاد جلوگیری نماید. لوله دوغاب به همراه جاگذاری آرماتور در داخل چال قرار می گیرد. زمانی که لازم باشد حفاظت بیشتری در قبال فرسودگی صورت گیرد، غلاف های پلاستیکی موج دار می تواند مورد استفاده قرار گیرد. پس از جاگذاری آرماتور به همراه لوله تزریق،چال حفاری به کمک تزریق دوغاب سیمان از میان لوله تزریق پر می شود.معمولاً تزریق دوغاب تحت جاذبه زمین و یا تحت فشارکم انجام می شود. در صورت استفاده از لوله های خودحفار (تنها در ساختارهای موقت استفاده می گردد)،حفاری و تزریق در یک مرحله ادغام می شوند. پیش از مرحله روسازی نوار ژئوکامپوزیتی مخصوص زهکشی میان هر دسته از آرماتورها و به صورت همجوار بر روی جبهه کار حفاری نصب می گردند. رول های نواری به سمت انتهای حفاری باز می شوند تا آب های وارده را تا انتهای دیواره هدایت کنند و از دیوار خارج نمایند. اجرای لایه شاتکریت(موقت): لایه نگهداری موقت جهت محافظت خاک از هوازدگی می باشد که قبل از شروع حفاری مرحله بعدی اجرا می گردد. این پوشش معمولا یک لایه شاتکریت مسلح سبک و به ضخامت متوسط 100میلیمتر می باشد.اجزای تقویتی معمولا مش مفتولی جوش داده شده می باشد که تقریبا در وسط لایه شاتکریت قرار میگیرند.